" DROOM IN UITVOERING " Deel 6

Wat vinden we het een voorrecht om hier te mogen wonen.

Dat werd mij al helemaal duidelijk toen ik laatst weer eens in Nederland was. Begrijp me niet verkeerd, er is niks mis met Nederland. Het is een prima en mooi land om te wonen. Maar na eindeloze binnendoor wegen en de rustige l’autoroute in Frankrijk kom je weer meteen in de drukte en dat begint al in België. Tijdens een stop bij een groot benzinestation, at ik in de auto zittende, met uitzicht op de snelweg, snel een broodje. Ik ben pas 4 maanden weg uit Nederland maar heb met verbazing zitten kijken naar de langsrazende auto’s. Zóvéél! En wat een haast heeft iedereen toch…

Verder België in, file bij Antwerpen. Tja, staat daar niet áltijd file??? Nee, kan niet zeggen dat ik dat gemist heb. Wat ik wél gemist had waren mijn familie, vrienden en klanten. Super om weer even iedereen te zien en te spreken. Een warm bad. En hoewel afscheid nemen nooit leuk is was ik ook weer blij om terug te kunnen naar wat al zo snel voelde als thuis.

Het is nu al ruim een week prachtig weer in de Morvan. Strakblauwe lucht. Volop zon die al langzaam aan in kracht toeneemt. En aangezien we nu even tussen een paar klussen inzitten, óók volop tijd om ervan te genieten en mooie wandelingen te maken. Alleen, met de honden of soms met ons viertjes.

S ’ochtends is het nog behoorlijk fris. De nachten zijn nog koud en vriest het een graad of vijf, wat een prachtige sterrenhemel met zich meebrengt. Maar overdag zitten we al buiten, wel met jas aan, heerlijk een boekje te lezen.

Het jachtseizoen is nog niet voorbij en dan zijn we wat voorzichtiger met het uitlaten van de honden. Zeker in het weekend. Vandaar mijn keuze om ze zaterdag niet mee te nemen tijdens mijn powerwalk. Mijn allereerste échte powerwalk sinds we hier wonen dus dat werd tijd! Geen wandelschoenen en kleren maar hup, mijn sportschoenen en kleren aan en gaan! De eerste 4km gaan over een stijgende weg naar een volgend gehuchtje. Pfff, ik moet er weer even inkomen en al snel gaat de jas uit. Al lopende wat oefeningen tussen door. Geen verkeer, prachtig uitzicht. Kortom, genieten! Met regelmaat een wegvliegende roofvogel en wat verbaasd kijkende stieren in een wei. Na zo’n 4.5km besluit ik om van de weg af te gaan en een zandpad in te lopen. Het daalt langzaam en komt uit bij een prachtige open plek.

Probeer je even mee in te leven…

Je voelt je blij. Je denkt bij jezelf “ik ben weer goed bezig!”.

Wat had ik het powerwalken gemist. En wat is dit een prachtige rustgevende plek. Tijd voor een pauze en wat rek- en strekoefeningen. Ik sta aan de rand van een open plek met ietsjes verder het bos. Er is geen zuchtje wind. Het enige wat ik hoor is een vogel. Spontaan besluit ik wat yoga oefeningen te doen. Zie je het voor je??

En juist op het moment dat ik denk……”helemaal zen”…….

KNAL!!!!!!

En dat wel héél dichtbij! Ik schrik met werkelijk rot, mijn oren toeteren en ik voel de dreun van de knal. WÁT was dat???? Ben ik hier midden tussen de jagers  beland??? Ik weet even niet wat te doen. Ik zie het ook helemaal voor me….rond me heen verdekt opgestelde jagers die bij zichzelf denken “wat staat die vrouw daar nou te doen en duurt dat nog lang??”

In de struiken hoor ik geritsel en hoor een hond aankomen. Wat te doen? Teruglopen? Eigenlijk geen zin in. Doorlopen? Maar is dat veilig?? Ik hoor mezelf roepen “Âllo??”. Én krijg een âllo terug.

Stapt er een man op me af, geweer over de schouder, hond naast zich, met in z’n hand het geschoten wild. Een kleine kwartel. Ach gut, arm beest, denk ik maar laat niks merken en prijs hem met z’n vangst. De jager blijkt de vriendelijkheid zelve en is ook van mij geschrokken. En gelukkig is hij maar alleen dus kan ik mijn weg veilig vervolgen. Pffff, even een stukje powerwalken haha!



In een gebied als de Morvan zit nog heel veel wild. En met een beetje geluk kom je wat tegen tijdens je wandeling. De dieren zijn hier echter wel veel schuwer, kan ook niet anders met al dat gejaag. Ik vind het dan ook telkens weer heel bijzonder iets van een ree, hert of beverrat te zien. Maar tijdens een ‘close encounter’ met een wildzwijn kreeg ik het toch wel even benauwd! Ik was weer alleen op pad en had net even gepauzeerd bij een mooi meertje. Al verder lopend probeer ik overeind te blijven op een wel erg modderig en drassig pad wat tussen weilanden door liep. Zie je het weer voor je? Zo’n vijftig meter naar links begint het bos. Ik hoor ritselen en kijk naar links en kijk recht in de ogen van een everzwijn. Een flink exemplaar staat naar me te loeren. Slik…..Ik voel mijn hart bonzen in mijn keel. In een flits trekt het rijtje “wat niet te doen bij een aanval van een zwijn” aan me voorbij. Niet wegrennen, ze zijn toch sneller. Niet op de grond gaan liggen, ze vertrappen je. Oké, goed, rennen lukt hier toch niet en liggen zie ik ook niet zitten in deze blubberzooi. Wat dan wel? Verschuil je achter een boom want ze zien niet goed. Welke boom??? Geen boom te zien, zul je altijd zien. Woon je in de houtschuur van Frankrijk maar als je een boom nodig hebt, niks noppes, nada.

Je groot maken en lawaai maken dan. En mee dat ik op het punt sta mezelf volkomen belachelijk te maken draait de zwijn zich om en verdwijnt ie in het struikgewas mij verder volkomen negerend. Sorry mensen, ik heb er even niet aan gedacht een foto te maken!